Tek günlük yarış olmasına karşın üç büyük turdan birine eşit zorlukta Paris-Roubaix klasiği

Yarış 1968 yılından beri Paris’in 60 km kuzeydoğusunda yer alan Compiègne kasabasından başlayıp “tozlu yollarına düştüm de geldim” türküsündeki gibi parke taşlarla, çamurla, toz toprakla mücadele ederek ilk düzenlendiği 1896 yılından beri hep aynı yerde, Belçika ile sırt sırta Roubaix kasabasında sona eriyor. Tabii işin bir de velodrom kısmı var, ki en güzel yanı da bu zaten!

Parke taşlı yollar içeren tek yarış değil Paris-Roubaix, hali hazırda Gent-Wevelgem, De Ronde van Vlaanderen de içinde parke taşlı yollar barındırıyor. Paris-Roubaix neden farklı peki? Flaman topraklarında parke taşlarla döşeli saçma sapan eğimlere sahip amansız tırmanışlar varken Paris-Roubaix’de böyle bir şey yok: parke taşlarla döşeli bıktırıcı uzunlukta sektörler var. Aslında aradaki farkı Chris Horner’dan duymak daha iyi olacaktır: “Flanders ile Paris-Roubaix arasında uçurum var. Flanders’da yollar her gün otomobiller tarafından kullanılıyor, korunuyor, vesaire. Diğeri… tamamen bambaşka. Onu en iyi şöyle tanımlayabilirim: toprak bir yol bulmuşlar, üzerinden helikopterle uçup koca koca taşları serpiştirmişler. Paris-Roubaix işte bu. O derece kötü. Rezalet.”

Hollandalı Theo de Rooij, 1985 yılında iyi bir yarış çıkarırken kötü bir şekilde düşüp şansını kaybettikten sonra, her tarafı çamurla kaplı halde, uzatılan mikrofona şunları söylemişti: “Bu yarış tam bir saçmalık! Hayvanlar gibi çalışıyorsunuz, işemeye bile zamanınız yok, üzerinize işiyorsunuz. Bu çamurda sürüyorsunuz, sonra kayıp… kocaman bir bok yığını.”Hemen ardından, kendisine gelecek yıl da yarışmayı düşünüp düşünmediği sorulduğunda ise şöyle diyordu: “Tabii ki! Bu dünyadaki en güzel yarış!”

Paris-Roubaix’de can alan parke taşlı sektörler olsun, sektörleri birbirine bağlayan uçsuz bucaksız görünen tarlalar arasında uzanan daracık yollar olsun, ki bu yollar hâlâ köyleri, madenleri, kasabaları birbirine bağlıyor, hepsinin bir hikayesi var: Yarışın 162. km’sinde pedallanacak olan 2400 metre uzunluğundaki Arenberg Ormanının yarışa eklenmesi (Trouée d’Arenberg) şimdilerde çoktan kapanmış olan bu yolun altındaki madende zamanında bir kömür işçisi olarak çalışan ve de profesyonel bir bisikletçi olan Jean Stablewski tarafından önerilmiş ve kabul görmüş. Yolun hem üstünde hem de altında emek sarf edip ter döken Jean Stablewski ne yazık ki yarışı hiç kazanamadı.

Les Amis de Paris Roubaix vakfı çalışanları ASO işbirliği ile her yıl yolların harap haldeki kısımlarını onarırken. Bu bakım, koruma ve yenilerini keşfetme işinde de her zaman olduğu gibi iki taraf var: birisi yolların olduğu gibi kalmasını savunurken Les Amis de Paris Roubaix vakfı ise eline mala, çekiç alıp yolları onarıp tarihin bozulmasını engelleyip geleceğe ulaştırılmasından yana.